Loslaten: hoe de bomen ons leren om vast te houden door los te laten
De herfst is zo’n seizoen dat ons stilletjes veel levenslessen influistert, als je tenminste goed luistert. Terwijl je door een park of bos wandelt en ziet hoe de bomen hun bladeren een voor een laten vallen, kun je haast niet anders dan even stilstaan bij het idee van loslaten. Je bewondert de gouden en rode kleuren en vergeet dat de bomen helemaal niet emotioneel in de knoop liggen over hun bladverlies. Zij gaan niet therapeutisch bespreken met de eekhoorns waarom het loslaten zo moeilijk is. Nee, ze laten het gewoon gebeuren. En waarom? Omdat ze weten dat het goed voor ze is. Een boom houdt niet vast aan zijn bladeren omdat ze mooi zijn of omdat ze toevallig die ene perfecte tint groen hadden bereikt in de zomer. Wanneer de tijd komt, laat hij ze los, omdat het nu eenmaal hoort bij de cyclus van groei. Als bomen hun bladeren zouden blijven vasthouden, zouden ze verstikt raken en minder ruimte hebben om in de lente weer te bloeien. Dit geldt eigenlijk ook voor ons. Soms klamp je je vast aan dingen die hun tijd gehad hebben: een baan, een relatie, of simpelweg verwachtingen over hoe het leven zou moeten zijn.
Stel je eens voor dat de wind symbool staat voor verandering. Als een onvoorspelbare kracht die met volle vaart langs ons heen raast. Wat doe je vaak als die wind van verandering opsteekt? Je zet je voeten stevig in de grond, probeert elk los blad terug te plakken aan de takken en smeekt de seizoenen om nog even te blijven. Als een boom zijn bladeren stevig vastklemde, terwijl de wind van verandering eroverheen raast, zou dat er niet alleen behoorlijk ongemakkelijk uitzien, maar ook contraproductief zijn. Geen enkele nieuwe knop zou zich kunnen vormen. Bij ons werkt dat ook zo: door los te laten, creëren we ruimte voor nieuwe groei. Misschien kun je, in plaats van tegen die wind te vechten, leren om mee te bewegen, net als de bomen.
En…ja natuurlijk, dat loslaten klinkt allemaal heel wijs en spiritueel, maar eerlijk gezegd: het voelt vaak alsof je jezelf met gesloten ogen van een berg afwerpt, met als enige hoop dat je ergens zachtjes landt. Bij mij in elk geval wel! Net zoals een blad dat van een boom waait, weet je niet precies waar je zult landen. Je kunt misschien lachen om het idee dat je net als bladeren door de lucht dwarrelt, maar het bevat wel een kern van waarheid. Het leven heeft geen vaste routekaart. Soms vlieg je met de wind, soms lijk je halsoverkop tegen een lantaarnpaal aan te knallen. Maar uiteindelijk is het allemaal onderdeel van een natuurlijk proces. En heb jij ooit wel eens van een boom gehoord die achteraf spijt heeft dat hij zijn bladeren heeft laten vallen? Precies. Dat bedoel ik!
Door los te laten, doe je eigenlijk hetzelfde als een boom in de herfst: je creëert ruimte voor iets nieuws. Misschien voelt het eng om te vertrouwen op de seizoenen van het leven, om dingen of mensen los te laten. Maar zoals de natuur ons keer op keer laat zien, is er geen groei zonder verandering. En hoewel je soms het gevoel kunt hebben dat je alles kwijtraakt, kan het ook betekenen dat je binnenkort er nog iets beters voor terugkrijgt! Dus de volgende keer dat je jezelf afvraagt of je iets moet loslaten, kijk eens naar de bomen. Ze doen het elk jaar zonder drama, zonder tranen, en zonder een enkel blaadje dat een memo mist over het “loslaatprotocol.” Misschien is het tijd hetzelfde te doen – met een beetje humor en een vleugje vertrouwen in de wind. Door los te laten, groei je. En wie weet, voel je je volgend voorjaar lichter, vrijer en klaar voor wat er nog komen gaat. 🌿
Sprankelende groet,
Petra